N.ç Şiiri - Mehmet Tunçer 1

N.Ç,
Şimdi yirmi ikisinde
Dün ve önceki günler
On üçünde idi...
Annesi ona N.Ç diye çağırmazdı
Yani onun bir adı vardı...

N.Ç,
Mahallesindeki bir ağabeyi
Ona ilk şekeri verdiğinde
Bir kesme almıştı yanağından,
Saçını okşamıştı,
O gülümsemişti...

Onun,
Akranları okula giderken
O ilk sınavını vermişti yaşama dair
Birkaç damla kanı sızmıştı,
Canı yanmıştı,
Çok ama çok ağlamıştı...

Yani o;
Kader kurbanı bile değildi
Kaderin bile ne olduğunu bilmeyen
Bir çocuktu!
Ve o çocuğu bir gecede büyüttüler
Ve sonraki geceler...

N.Ç
Çocukluğunu, genç kızlığını yaşayamadan
Birilerinin, beyim diye el pençe divan durduğu.
Yaşıtlarının baba diye sarıldığı...
O adam bilinenlerin
Şehvetlerinin kurbanı oldu...

Onun için,
Birileri bir şeyler söyledi
Birileri bir şeyler yaptı
Birileri kim bilir neler dedi
Ama olan
N.Ç ye oldu...