N'aparmış İnsan? Şiiri - Furkan Enes Abça

Hiç istemediği hâlde doğarmış insan.
Hiç gönüllü olmasa da yaşarmış insan.

Konuşacak hiç kimsesi kalmadığında,
Sayfalarca ama boş boş yazarmış insan.

Her ânında haksızlığa uğrasa bile,
Ana karnındayken gibi susarmış insan.

Gerektiğinde kendi kafasını kırar,
Dev bir ağız dolusu kan kusarmış insan.

Üstüne yeminler ettiği saçlarını,
Tek tek yolup acımadan yakarmış insan.

Bir tek dayanağı olarak bildiğinin,
Her ne yaptıysa yüzüne kakarmış insan.

Âdetâ tapınırcasına sevdiğinden,
Bir gün gelir de âniden bıkarmış insan.

Kendini öyle bir hayvanlıkla kaybedip,
Hırsla insanlıktan dahî çıkarmış insan.

Ömür boyu hiçbir şey başaramayınca,
Sâdece kör kaderine kızarmış insan.

Hiç farkında olmadan kontrolü kaybedip,
Müthiş sinirden âdetâ azarmış insan.

Hayalleri süsleyecek o düzenini,
Belki de hiç istemeden bozarmış insan.

Gecelerin' verip yazdığı sayfaları,
Çok büyük pişmânlıklarla yırtarmış insan.

Meşhûr ve mâlum Tıkandı Baba mîsâli,
Kendi çeşmesini kendi tıkarmış insan.

Aklını başından al'cak biri olmasın,
Yine kendi boğazını sıkarmış insan.

Kendi gök kubbesini aslâ yaratamaz,
Lâkin olsun, pek de güzel yıkarmış insan.

Her şey gözünün önünden geçip giderken,
Çakıldığı yerden yalnız bakarmış insan.

Kum saatinin tozlarına karışarak,
Kum tâneleri gibi hep akarmış insan.

Elinden hiçbir şey gelmediğinden midir?
Çürük tahtasına çivi çakarmış insan,

Her yeni aldığı yenilginin ardından,
Gözyaşı kalmayana dek ağlarmış insan.

Üzerine toprağ'nı atamasa bile,
Kendi mezarını kendi kazarmış insan.