Müzeyyen Şiiri - Tayyip Ağdaş

Yazıma neyle başlayacağımı bilemedim.
Uzun zaman oldu, hayatıma kimseyi almadım.
Bakıyorum da özler olmuşum, hayatımda hiç olmayan birini.
Daha önce hiç tanışmadığım, hiçbir görmediğim birini.
O hayallerimdeki Müzeyyen’i tanımak isterim artık.
Deli dolu bi kadın kendisi, korkusuz.
Cesareti güzelliğinden fazla.
Susarak, bakarak, gülerek ve ağlayarak anlatan Müzeyyen isterim artık.
Eski şeyleri seven antikacı, rakıyı bile sûrahiyle koyan bir kadın düşlerim.
Koltuğunda bağdaş kurup, gece lambasının yanında kitap okuyan bir Müzeyyen’i düşlerim.
Deli gözleri olan, çakmak çakmak bakıp içime; korkuyu endişeyi salacak bir kadın isterim.
Yeniden, ya bişey olursa korkusuyla yaşamak isterim artık.

Yeniden sinirlenmek isterim artık.
Yeniden neşelenmek isterim artık.
Yeniden ağlamak isterim artık.
Yeniden sevmek isterim artık.

Üç yıla dayandı kimseyle olamadım.
Bir müzeyyen tutturdum ki, bulamadım.
Çok güzeller tanıdım ki, sevemedim.
Ben Müzeyyen’i ararım, hala bulamadım.