Müzeyyen Şiiri - Batıkan Kaymaz

Uyuduğum bunca gece, uyandığım bunca sabah sana adanmış bir kurban
Kalu beladan beri sana varolmuşum
Bülbülü gül olmuşum Müzeyyen
Bulanmış üstüm başım
Sana..
Dokunsam ellerimde başlar yangın
Atsam bir adım kaybolunur
Çok zifirisin bana

Müebbetinim Müzeyyen
Saçının teli parmaklıklarım
Sen baksan bana içerimde küçük çocuklar oynamaya başlar
Gülüşün Müzeyyen, tüm kainatı güzel bi yer yapmaya yeter
Evine ekmek götürme telaşına düşer ayyaş
Zalim vazgeçer zülmünden
Sen sarılsan bana dörtte dördümüz cayır
Nefes aldığın yerde gül biter

Gördüğüm bunca insan, geçtiğim onca sokak sana ulaşmaya adanmış bir kurban
Şu mahalledeki sokak düzenlemesi, ışıldayan şu lamba, 40 yıldır aynı yerdeki esnaf
Dönüşünü hızlandırmak için Müzeyyen
Kızıl elmalar çalmış yanağındaki rengi
Tüm manavcılar yalan dolan

Aklıım, kalbiiim, ciğeriiim!
Organlarım hicretteler sana
Yaşayamıyorum çok eksik kaldı kendim bana
Dön Müzeyyen! Dön!
Avucunda bir yudum zehir getir
Kana kana zemzem diyip içeyim

Gördüğün bunca ben sana kurban Müzeyyen!
Yoluna, bakışına, gülüşüne, kurban..
Kahrol! Müzeyyen
Bitsin bu savaş
Çok viranım ben sana