Müzevir Şiiri - Abbas Paksoy

Adın münafık, işin müzevir,
Bunu götürüyor, artık devir.
Kızan yoksa, laf’ı dönder, çevir.
Tam olmuşsun, ehil bir, müzevir.

Söyle, kimden aldın, bu mesleği.
Bulaşır, her laf’ının pisliği.
İnmez, şu balon’unun, şişliği.
Gerçek gibi, söylersin, müzevir.

Ağzımdan, kaçarsa bir kelime,
Düşürürsün, dünya’nın dil’ine.
Sende gidersin, dostunun eline.
Her şeyden, bey habersiz, müzevir,

El dövüşür, sende keyfedersin.
Yapmayın ulan, ayıptır, dersin.
Bir köşe’den, sıvışır, gidersin.
Tam, derviş gibi yürün, müzevir.

Kin ile kalkan, zanla oturun.
Elçi olun, tez haber getirin.
Tüm insanları, yakıp bitirin.
Sen, kan’a doymuyorsun, müzevir.

Biri, dost diye gelse, ev’ine.
Açığını ararsın, döne döne.
Emin diyerek, saklarsın pin’e.
Sonra, alay edersin, müzevir.

Ezan’dan önce, cami’ye kopan,
Akla gelmeyen, işleri yapan.
Toplumda susan, dil’ini kapan.
Giren kol’una, çakan müzevir,

Şer’inen, nerelere gidersin.
Kimlerin, açığını güdersin.
Sofra’mızdan yer, bize edersin.
Biliyoruz, bunları müzevir.

Devir oldu gayrı, senin devrin.
Dünya’nın her yerinde, var yavrun.
Ta, uzay’dan geldi, bana şavrın.
Oraya da, el attın, müzevir.

Ne isten, mezar’daki ölü’den.
Allah’tır, hepimizi soludan.
Paksoy’um, anlar yağan dolu’dan.
Çekil git, içimizden müzevir.