Müze Şiiri - Nihat Eren

Bir oda
İki insan
İki eski genç iki delikan
Duvarlarda asılı hevesler
Duvarlar beyaz beyaz
Gözleri tavana dikili
İki dev
İki heykel
Yataklarında upuzun
Karşı karşıya
Aralarında bir yalnızlık
Ki kocaman
İçlerinde kan denizi
Yüzlerinde izi
Bakirliğin fakirliğin hakirliğin
Yaşamanın son gayretleri
Dinmez bir dua dudaklarında
Elveda elveda elveda

Ortalık bir müze oluyor birden
Çocukluk gençlik derken
Süzgün yanaklarda dünler
Kavak yelleri
Serdengeçti günler
Eriyor birer birer
Nefesler bir ana
Yaşantılar bir ömre mahkum
Belki bir su damlasına
Çocuklar doğacak sabaha
Bir daha bir daha bir daha

Birinin sakalları beyaz
Başında birinin yazması
Adam öksürür
Birdenbire kadının
Boğazında düğümlenir tat
Birikir gözbebeklerinde şefkat
Dirilir on dörtlük çağ
Dirilir gözlerinde o efsunkar adam
Bıyıkları ter ter didişmekten
O aslan pençesi
O nasırlı eller
Büzüşür gözlerinin önünde

İhtiraslar yorgun
Bakışlar sahipsiz
Tebessümler sessiz
Hatıralar sefil
Mağrur mutlak sonsuz
Ve sebepsiz