Müzayaka Şiiri - Mehmet Faruk Pehlevî

tedbiri ruhuna ver
terkibi bakışlarına
daha gülüşüne başlamadım
dokunamam saçlarına
hiçliğimden arzulanma
gözünden düşen bir yağmur damlasına
bitiverir tohumlarım
apansızca sevda
müzayaka

düşlerimi sıkıp sarıverdi hasretlerin
gömleğimin kalbini delerek
usulca mızrak dudakların
küçük sırlar aşılar yeryüzüme
bağrı açık sabahlarda
soğurken teninden geçtiğim
iklimi boz kekremsi kıvamı memelerin
rüzgarları estirir nefesin durağanlığımda

pembe renkleri ayırt ederken beyazlıklarından
kahverengi dokunuşlar ile vurmaların içağrıma
yaylım ateşine düşmek gibi delice sevda
kaçarken yeniden tutulmak umarsızca
delikdeşik derin yaralarla bir anda
her şeyimle kollarında olmanın harikuladeliği
yangın harflerle kül olmak derin sızılarla

yaprakların dökülürken ağaçlarımdan
köklerimi kurutan bu acib elem ile
muciznüma emellerime nakıs kuklalar
eşlik ederken son dansımızda ezgisiz
karakalem tablolarımıza yemyeşil can vermek
ve yeniden doğmak softalarla dirilmek
ölümsüz varlığımızı düşürürken deniz diplerine
yaşamak kırmızı bir cinayettir elbette..