Muzaffer Şiiri - Oğuz Özyurt

Doğrulup yerinden baktı yamacın eteklerine,
Yani uzağa, görebileceği en son yere…
Gün yeni doğuyordu, ve soluğu farklı çekti içine,
Tebessüm hafif bir rüzgarla geldi yüzüne,
Hışırtıları ağaçların,
Ekledi umudu, yeşertti tohumu,
Sarılıp en hızlısına böceğin,
Yükseldi, yükseldi, uçtu…

Uçuktu Muzaffer,
Sıyırtmıştı balataları,
Acemi bir aşk sonrası…
Yine de uçardı her sabah uyanışında,
Kimse anlamazdı.
Şöyle bir gerinip haykırdığında,
Yaşama…
Kimse duymazdı.
Sormazdı adını tanımadığı bir adama,
Bilirdi neden sorsun,
Konuşmadan sevmeyi, özlemeyi,
Kim daha iyi bilirdi ondan.
Nerede durduğu değil,
Nasıl durduğuydu önemli olan.

Kimi zaman sabah gecikirdi habersiz,
Muzaffer kızardı, bir mayhoş olurdu yüzü,
Al al dolanırdı tüm gün,
Küfrederdi zaman zaman,
Hem de en ağırından.
Kızdığı yaşam mı ona oyun oynayan,
Bilinmez…
Ne biçim bir hikaye ki kahramanı kayıp,
Zorlayarak eklemlerinde vücudu,
Uzaklara savurur….