Gözlerin, şafağın o kızıl derinlerinlerinde açılıyor
Bakıyorum sana, içime mutlluluk şatosu yapıyorsun
Dünyanın en özgür kuşusun; seni tutmak ne mümkün!
Konduğun son dal, cennetin kayıp anahtarlarını veriyor bana
Ne dünya ama! Sayende dünyanın bütün sırları dökülüyor
Umuttan sarmaşık örüyorsun bedenime
Sustukları kadar dürüst, söyledikleri kadar yalandı
Yalan ki ancak yamalı yola yama
Yalan ki ancak penceresiz ev de pencere resmi
Yolunu kaybetti sonunda tabi
Rüzgara koştu üşüdü
Tam tersine koştu yandı
Mazlum mecbur zalime dönmüş
Kibir kanından akmış
Yaratılış savaşa mecbur koşmuş
Hükmü doğmadan teslim edilmiş
Gerçekler onu zerdüşt etmiş
İlk deliye dönmüş sonra doğaya
Bu kaotiklikte elimde kalayamanların hayaliyle, yaşamak
Olurcasına ve oluyor gibi olup olmaması , gülmek
Herşeye rağmen yavaş yavaş asılan suratım, ağlamak
Mutlak isteğim... ağlayamadıkça ruhundan çalmak, kabullenmek
Erdemli olarak görünmesi ve beraberinde gelen intihar düşü, sevmek
Sevdiğinden kormak sonrası sevmekten kormak sonrası... Pişmanlık
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!