Kendime bir yol bu; ve sadece ölülerin gördüğü
çok eski bir yalnızlığın kendini ihbarı gibi
biliyorum kendimi, ve o yüzden ölüyorum
sen intihar zannediyorsun
senin şans dediğin bir oyunun son taş’ıyım belkide
Ne çok söz söylemişim meğer, tek harf’e kurşun atıyorum
sustukça büyüyor gözlerimin yalnızlığı korkuyorum
her akşam hayallerimi astığım bu boş duvarlar
Gecenin esaretinden kurtardığın kadarı hayat ...
boyayabildiğin kadar gökyüzü boya ellerine
Bir zamanlar, öyle başladı gün
açık pencerelerden içeri bakan güneş
sepsessiz bir oda uğultusu gibi doluverdi
dışarda mıyım içerde miyim
sorular sorular
Sığamadığın dünya ne kadar da küçükmüş meğer.
indirilince beyaz bir çarşaf doğuma
beklemekmiş arafı bekler gibi ölmek
Gitgide ağırlaşıyor farkındamısın
aynı yere takılıp kalıyorum
gözlerim diyorum - kapanıyor
Yağmur olmak isterdim, yağmak denizlere
bir kayıkçı teknesine sereserpe ...........
ağlarına takılmak isterdim kaderin balıklarla
İşportaya düşmüş siyahbeyaz bir film’di bizimkisi
pembe panjurlu gözlerine yalan sürülmüş bir allık
senaryosu deliliğe vurulmuş bir hayat şarkısı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!