Oligarşi tevhidi; El mantığı ile kamucu sahipliği kimi kişilerin sahipliği yapmıştı. Sahipliği olan kişiler iradesini de üretim ilişkisinin yerine geçirmişti. Bu öznel irade ile nesnellik kaybolmuştu. Artık mısır büyüyorsa El istediği içindi. Güneş doğuyor; yağmur yağıyor; ya da yağmur yağmıyorsa ve siz tarlayı sürüp bakım yapıyorsanız bunlar sırf El istediği için böyle olan şeylerdi! El, nesnel temel düzlemin yerini almıştı.
Öğretme yerine inandırma başlamıştı. O Nemrut ya da İbrahim oluyorsa oligarşin tevhitle olan güç, öyle istiyordu. Üretim ilişkisini ele geçirmekle nefsine uyan (kişi benciliğine uyan) kişiler; bu sahiplik gücünü kolektif üretim hareketi üzerindeki illüzyonlarıyla tekrar kolektif oluşla (ortaklık oluşla üretim yapıyordu, Ortağım yok diyen El ortaklaşma (emeğe, köleye muhtaçlık) üzerinde üretiyordu.
Nesnellik içinde üretime dönüşenler güya El iradesi olmakla gerçekleşen El buyruğu gibi anlaşılıyordu. Üreten ilişkiler ittifaklı “ilahi birlik” yerine şimdi köleyi sömüren oligarşin birliği olan ortaklık tevhitleri ortaya konuyordu.
Burada “bir takdirle malı mülkü ben verdim. Kaderleri ben tayin ettim” diyen El ile kolektif nefse karşı da “İnsan kendi nefsine uydu da” cennette kovuldu diyen El söylemlerinin içinde çelişkiler aranmaz. Çelişki arasanız, siz konuyu anlamıyorsunuz demektir. El mantıki olanı; ya da çelişmez olanı veya gerçek olan bir şeyi ortaya koymuyordu. El sadece sizi inandırıyordu. Size dil döküyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta