Mutsuzluk Teoremi Şiiri - Nergiz Garibli

Mutsuzluğa koşuyorum
Bir uyku gibi gözlerimden boşanıyor
Yalan yanlış fikirleri silip yeniden başlamak
Yeniden solumak dışardaki soğuğu
Ve kimi zaman üşümek sevişircesine
İliklerde hissetmeli aşkı, sevgiyi ve mutsuzluğu
Mutlu eden bir mutsuzluk benimkisi
Sevmek değil ihtiras benimkisi
Çok karmaşık her şey onunla
Mutsuzum!
Yerin, dövün, dışlayın beni
Mutsuzlukla mutlu olan benim bu gizemde
Her şey yalan, her şey yanlış,
Silin, yıkın; en baştan yaratalım mutsuzluğu
Tuttuğum kaleme sinsin gece gibi
Yarı dolu, yarı boş bardak gibi şaşırtsın
Boş ve anlamsız cümlelerle sadece sev beni
Suda yürümek gibi bir mutsuzluk
Sahipsiz köpek
Yıllanmış hayat kadını
Eski bir küflü oda gibi
Sahipsiz ama düşündürücü.
Çıkar şu gözlükleri, kaldır şu perdeleri
Gerçeği gör!
Sahne arkasını, gerçek manayı gör o gözlerde
Ve git öyle sessizce ki, işitmesin kulaklarım
Yazma artık, dur de
Ama saatlerce karala
Nefesini dokundur yüzüme gözlerinle
Sapkınca bir sevgi duy içinden
İğren, tiksin adeta
Mutsuzluğun hazin ve nemli kokusu bu
Acıyor mu canın?
Artık mutsuz olabilirsin!
Hoş geldin aramıza;
Yalnız, ruhsuz, sefil, bencil varlık
Işıklı dünyaya öyle bak ki
Kör gibi!
Sevme acı ver, ancak
İhanete uğramışçasına yalvar yakar!
Dokun ellerine her saniye geçtikçe
Ölüm yaklaşıyor
Mutsuzsun evet!
Böyle bir şey mutsuzluk!
Sessiz ama çok gürültücü,
Tok ama aç gibi
Mutsuz ama mutlu gibi!
İşte böyledir mutsuzluğun tarifi bence!