Mutsuzluk Şiiri - Nihal Çınar

Mutsuzlukla tanışıklığım dünyaya gözümü açtığımda popoma yediğim tokatla başladı
Ağlamaktı ilk öğrendiğim
Mutsuzluk girdi koluma başladık yol almaya
Tüm geçtiğim yollarda çok ender ayrıldı yanımdan
Buender anlarda mutluğu bulduğumu sandığım anlar oldu
Belki mutluluktu gerçekten,ama bana yakın olmak istemedi
Bilmem sebep neden
Kendime sık sordum,ben miydim mutluğu kovup mutsuzlukla samimiyet kuran
Kim ister bu dünyada umutları solsun?
Kim ister sevgisine karşılık bulmasın?
Kim ister başarı varken başarısızlık?
Güzellik dururken seçermi aceba çirkinlik?
Hayır ben değilim mutsuzluğu seçen
Belki bana ilk tokatı atan el mutsuzmuğuma neden
Yoo olamaz,neden istesinki mutsuzluğumu minicik bir bebekken
Artık tek düşüncem,daha doğmadan bir suçum vardı ki
Böyle bir kadere mahkum etti yaradan
Mutsuzluğa arkadaş etti beni,isyan edemem inancım var
Zaten isyan etsem daha büyük olur cezam
Tek tesellim,bu dünyadaki mutsuzluğuma sabrım
Belki ahirette cennet olur mekanım