Mutsuzluğa Direniş (Deneme)

Öylesine mutsuzum ki, mutsuzluğumun anlatımında nasıl bir cümle seçeceğimi bilemiyorum. İnsan sevgiyi kendi açısından değerlendirdiğinde, hep tek taraflı beklentilerle avunulur. İki insanın kayıpları ve kazanımları hiç ortak bir değerle belirlenip, onun üzerinde durulmuyor. Bugün benim yalnız üstlenebileceğim hatalar vardır. Ben bu hatalarımın oluşum süreçlerini kendim saptayıp, kendim kabullendim. Her zaman yaptığım gibi mutlaka özeleştiri boyutunda bir bakış açısı ile yaptıklarımı ortaya serdim. Benim de bazı zayıf yönlerim veya zaaflarım vardır her insan gibi. Derdimi açık bir ifadeyle, konuşma yoluyla karşımdaki insana anlatamama birebir sorunla karşı karşıya kaldığım zamanlar oluyor. Yani ne kadar kendimi zorladıysam ve ne kadar iyi niyetli davrandıysam da hiç bir sonuca ulaşamadım. Bu sorunlar yüzünden çoğu zaman kendimi hayatın en kötü ekseninden kurtaramadığım gibi, bu girdabın gitgide benim yüreğimde onulmaz yaralar açtığını biliyorum. Ne kadar zor günler, ne kadar acı dolu saatler yaşadığımı kimse tahmin edemez. Şöyle ki; her gün biraz daha derinden, her gün biraz daha içten yanıp, yakılmam, derinden bir eleme ve kedere doğru gidişatımın önüne geçebilmek çok güç görünüyor. Yıllarca kayıplarımın ardından ağladım durdum. Gidenlerin ardından başka da yapılacak bir şey yoktu ne yazık ki! . Ağlamaktı tek tesellisi, öyle sanıyorum ki bir gün gerçek anlamda güzel günler göreceğim elbet... Hiç ummadığım bir anda, hiç ummadığım birisi benim hayatımın umut kaynağı olacaktır. Elbet bunca çekilen acı günlerin mutlaka bir noktası vardır. Tam anlamıyla insanları kıskandıracak bir mutluluk istemek gibi bir talebim yoktur. Hayatın bu kötü ve tatsız veya zor yönlerini yaşamadan kazanılacak mutluluğun da geçici olacağı kanısındayım.

Sevda adına yüreğimde biriktirdiğim mutluluk kırıntılarından, kocaman bir sevgi dağının doruklarına tırmandığımı hayal edip, mutlaka başaracağım diye, kendime verdiğim sözü yenileyip durdum... Başarabileceğimi düşündüğüm bu uzun ve çetin hayat yolunda, acılardan aldığım güç ile bir sonraki durağın ferahlık hissi vereceğine inandım. İnce bir çizgidir, hayatımın atan şah damarındaki sevgiliye olan tutkulu, sevgi yolundaki durmadan ilerleyişim. İlerlerken de eğilip-bükülmeden, tökezleyip sarsıldıysam da, gözüme kestirdiğim hedefe ulaşmak adına direniş içinde oldum... Tırnaklarımla kazıyıp, tırmandığım bu ulaşılmaz sanılan, sevgiden örülü bu dumanlı dağın doruğunda, serin esen rüzgârlara bıraktım avazım çıktığınca yüreğimin avazını... Turnaların kanadına bağlayıp, sevgiliye olan aşkımın alevli rengine büründürdüğüm kızıla çalan hasretimi, savurdum peşi sıra uçuşlarında seyrettim bahtiyar ve vakur bir savaşçı edasıyla, öylece soluksuz kalakaldım... İşte dedim: ey yar! Senin ile hesaplaşmanın sonunda kazançlı çıktığımı biliyorum. Senin vefasızlığın yıldırmadı beni, aksine mutsuzluğun ve kederin beni daha da yaşama sıkı bağladığını bilmelisin... Bu gün ulaştığım sevgi çelikleşmiş bir inancın ta kendisidir. Onca acıdan sonra bana sunulan bir sevgi değil payıma düşen, mücadeleyle, azim ile kazandığım, uğrunda bedeller ödediğim ve damarlarıma işleyen, yüreğimin orta yerinde bir ritim tutturan, sonsuz nimetleri barındıran, emeğimin karşılığı ulaştığım sevdamdır.

Kocaeli - 26.04.2010