Mutsuzlar Şiiri - Ahmet Gürcü

Gündüzün huzursuzluklarını
Adeta yüreğime gömüyordum
Saf ve sadeydi yüreğim
Delice koşardım öfkelenince
Öfkemi dindirmek için bağırır küfür ederdim dünyaya
Daha deli esiyordu poyraz
Beni kalbimin ortasından vuran yaralayan
Namertler
Doru bir kısraktan almıştım yürüyüşlerimi
Ruhum bedenim dünyaya karşı hiç utanmadı
Yürürken mutsuzlar sokağında

Hiç evim olmadı nede pijamalarımı giyerek göreceğim rüyalar
Bir kot bir tişort arkası basılı kunduralarım
Aslında çok iyi ev sahibiydiler sokaklarım
Sadece seni nasıl ağırlayacaklarından,dır endişeleri
Hiç tanımadılar dünyaya gelen namertleri
Onları tanımam için bana biraz zaman ver dercesineydi her sokağın başı..
Kahpelik yok ihanet yoktu her köşesi saray sokaklarımda
Ruhum bedenim dünyaya karşı asi
Yürürken mutsuzlar sokağında.

Namaz orucun hükmü benim neyime,
Korkum ondan değildi..
Zalimlerin sarayı boy gösteriyordu her dakika
Namertlerin gücü ancak güçsüze yetiyordu boyalı evlerde
Biri konuşsa diğeri eliyle ağzını kapatıyordu
Zulmü bu asırda çok iyi bir filim miş gibi gösterdiler kahır olası boyalı evlerde yaşayan mazlumlara
Ve siz seyir ettiniz utanmadan
Ben onurlu ,gururlu dolaşıyordum sarayım olan sokaklarda
Ruhum bedenim olmuştu dilsiz şeytana asi
Yürürken mutsuzlar sokağında

Sade ak,pak olan sokaklarım
Bana kızmanızdan korkuyorum
Dilsiz şeytanın bir çekirgenin sıçrayacağı yere kadardır bende hükmü
Sesimi duyuyorsun beni dilsiz şeytanın ortağı sanmayasın
Yok öle bir şey
Yağmur toprağa yağanda toprak mutluluktan bağrını açar
Ruhum bedenim dinsizlere savaş açar
Yürürken mutsuzlar sokağında

Senden uzak olmaktan korkarım
Gülü topraktan koparanlardan korkarım
Çok ucuza gelen beton yığınlarından korkarım
Benim nazlı sokaklarım sizinle bir daha konuşamamaktan korkarım
Aklımı yitirip tımarhaneye düşmekten korkarım
Ruhum bedenime dar geliyor aklıma es,dikçe
Yürürken mutsuzlar sokağında.