Bir sonbahar hüznüdür bu
Karanlık gecelerde akan.
Pencere önlerine saklı umutlarımız
Kalmadı artık bir saksı çiçeğini sulayacak.
Kardelen çiçekleriydik biz halkın,
Yokluğu ve yoksulluğu
yırtıp atacak.
Sonra yitip gittiklerimizle,
Yana yakıla ağıtlarımızla
Düştük toprağa.
Genç bir kızın umutlarıyla sevdalandık yarınlara.
Daha yirmisinde kayboldu
Umutsuzluğun karanlığında o kız.
Sonra dalgalar dolusu düştük
Kardeşlerimizin seslerinde
Bir ezgi doğuramadan.
Ey insan!
Ey hasreti, umudu dağlara sürgün insan!
Bir daha üfle,
Üfle ki
Soğusun yarınsızlığın içimdeki yarası.
Kayıt Tarihi : 26.11.2009 18:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!