Mutsuz Son Şiiri - Engin Köykolu

Bundan seneler evveldi
Mevsim bahar çiçekler açar kuşlar öterdi
Ben en toy çağlarımda geçliğimin baharındaydım
Hiç akmazdı gözyaşlarım yüzüm hep gülerdi
Sen yanımdaydın
Birlikte gezerdik o güzel bahar günlerinde
El ele tutuşup hayaller kurardık
Denizi gören bir evimiz olacaktı
Gözlerden uzak yerlerde
Kelimeler bitip de göz göze gelince
Utanırdık
Aşkımız akarsular kadar temizdi
Bir gün görmesek birbirimizi
Özler arardık
Beraber geçirdiğimiz her gün
Sanki bir saniyeydi
Seninleyken zaman akıp geçerdi
Semaya bakıp ellerimizi açıp dualar ederdik
Ömrümüzün her deminde birlikte olacaktık
Hani hiç ayrılmayacaktık

Şimdi hasretim gün ışığına günlerim kara
Zemheri yerleşti içime bıraktım gönlüm donsun
İşkence nefes alışlarım ciğerlerim kapanmaz yara
Kurudu göz pınarlarım
Sen yoksun
Yaşamak fark etmez artık
Bıraktım ipini ömrümün
Teselliyi başka yerde arayamam
Tek sahibi sensin gönlümün
Ne yana baksam bir tek gördüğüm
Senin o güzel yüzün
Ekmeğim aşım kanım canım
Benim dünyamdın
Uykularımda ismini sayıkladığım
Gördüğüm rüyamdın
Şimdi bensiz nerelerdesin beni neden bıraktın
Belki de ellerinsin
Yine de seni bir kez olsun uzaktan göreyim
Tanıyamazsın zaten beni dilenci gibiyim
Son bir defa daha seni gülerken göreyim
Ve sonra ben aniden oracıkta
Öleyim.