Mutsuz İnsanlar Topluluğu! ..

BU mesleğe yeni başlayanlara ilk önerim “Eğer yapabileceğin başka bir iş varsa ona yönel! ” oluyor. Çünkü ben gazeteciliğin mutsuz insanların mesleği olduğuna, bu mesleği yapanların mutsuzluk hastalığına yakalandıklarına inanıyorum.

Meslekte geride bıraktığım 23 yıl içinde şahit olduklarımdır beni böyle düşünmeye iten.

Garip ama hayatından memnun ve mutlu gazeteciye pek rastlamadım.
Selahattin Duman bir yazısında gazetecinin biraz çatlak olması gerektiğini dile getirmişti.

Oysa buna gerek yok. Çünkü bu mesleğe başlayanlar bir süre sonra argo tabirle kafayı sıyırmaya başlıyorlar.

Kadın olsun erkek olsun fark etmiyor.

Meslekteki ilişkiler yumağı insanların karakterini deforme ediyor. Meslekte eskimeyle doğru orantılı olarak paranoyaklık, insanlara güvensizlik alıp başını gidiyor.

Geleceğe dair kaygılar, sahte ilişkiler adeta insanların ruhuna tecavüz ediyor.
Belki de bu nedenle mutlu evlilik yapan ve evliliğini huzurla sürdürebilen gazeteci sayısı parmakla gösterilebilecek kadar azdır.

Başbakana, bakana, milletvekiline çatır çatır soru soran gazeteci ay başı geldiğinde bakkala, manava ve ev sahibine borcunu ödeyemediğinden eziliyor.

Verecek cevap bulamıyor.

İşçinin, esnafın ve memurun hakkını savunmaya soyunan gazeteci kendi hakkını almaya geldiğinde en büyük acziyeti yaşıyor. Dolayısıyla kendini konumlandırma sorunu ve kimlik bunalımı yaşıyor.
Öyle nankör bir meslek ki bu işe gönül verenler aradan yıllar geçse bile hep kendini birilerine ispat etme stresini yaşıyor.

Hata yapma lüksü hiç yok.

Çünkü 30 yıl manşetten haber sokan bir gazeteci en ufak bir hatada kurtlar sofrasında yem ediliyor.

Bir dönemin ünlü gazetecisi Mete Akyol´un yaptığı bir röportaj sonrası sektörden silinmesi belki de bunun en güzel örneklerinden biridir.

Böyle bir ortamda çalışan insanların sağlıklı bir ruh hali içerisinde olması ne kadar mümkün olabilir ki?

Böylesine iki yüzlü ilişkilerin yaşandığı bu ortamda insanlar ya şizofren veya paranoyak oluyor.
Ama bu öyle bir meslek ki eğer zehir damarınıza enjekte olduysa bırakma şansınız çok az.

Yani belli bir süre bu işi yapanlar arkasını dönüp gidemiyor. Ki zaten gazeteci dediğiniz kişilerin büyük çoğunluğu bu işi bıraktığında vasıfsız eleman durumuna düşüyor.

Yani gidebilecek bir yerleri olmuyor.
Sonuç olarak gazeteciliği bir yaşam biçimi olarak seçenler eninde sonunda bir ömür boyu sürecek mutsuzluk hastalığına yakalanıyor.

Tabii ki bu camiada mutlu olan çok küçük bir azınlık her daim var. Ama onlar sadece ve sadece bir istisnadan ileriye gitmiyor.

İçine kendimi de koyduğum çok az kişi bu mesleğe başladığı için pişmanlık duymuyor.
Biliyor musunuz?

Gazeteci denince aklıma bir tek şey geliyor: Mutsuz insanlar topluluğu!