Mutsuz insanlar Cumhuriyeti

Bir savaş meydanıydı burası.
Acı vardı, korku vardı.
Bir savaş meydanıydı burası.
Hani insanın başına ne gelirse gelsin,
Şükrederya daha kötüsü olmadı diye.
Burası en kötünün olduğu yerdi.
Ölüm ne kadar acı verir ki insana.
Birinin öldüğünü duyarız, üzülürüz,
Hepsi bu, sonra;
Zaman denen nankör döngü girer araya.
Unuturuz hepsi bu.
Unutulmayanlarda var elbet.
Varlığı hiç silinmeyenler.
İnsan denen mükemmel varlığın,
Yavaş yavaş yok olduğuna tanık olmak
Ne acınılası.
Taşı toprağı cüzzamlı bir şehir burası.
Önce ruhların silindiği,
Sonra bedenlerin gömüldüğü,
Cüzzamlı bir şehir burası.
Nice ölü canlar taşınır rahimlerde.
Nice kordonlar kesilir kör testerelerle.
Yürümeyi unutmuşsun ama sen koşmak istersin.
Ayakların parçalansın, toprak yarılsın.
Nereye gittiğini bilmeden,
Her şeye ve hiçbir şeye,
Koşar adım gitmek istersin.
Kalbin toprak pompalayana kadar.
Ölü ruhlar şehri burası.
Susmayı bilirmisin mesela.
Çığlık çığlığa susmayı.
Öyle bir susuşturki bu
Kendi sesine yabancı kalırsın.
Kıyamet kopacak dediler.
Dünya ters düz olacak.
Önce her insan kendi kıyametini yaşayacak.
Kendi ölümüne tanık olacak dediler.
Cesetler arasından kendi cesedini seçecek.
Ölmeden ölür mü insan demeyin.
Ölmeden ölmek ne acı.
İnsan ruhunun tanık oldukları ne utanılası.
Sokaklara karışır kendini ararsın.
Sen gideli çok olmuş anlarsın.
İnsanlar içinde insanlar görürsün.
Çoğu ruhsuz bedenler.
Çaresizlik bulaşıcıdır anlarsın.
Bu şehir gömer seni topraklarına.
Çarpıp geçtim birine.
Dönüp baktım yüzüne.
Sen yaralısın dedim, yüzündeki hüznü bana ver.
Olmaz dedi. Dedi olmaz. Bu benim kıyametim.
Ayna tuttu yüzüme, kendimi gördüm.
Dünya çarptı yüzüme.