Mutsuz Çoban... Şiiri - Mehmet Demir Atmalı

Mutsuz Çoban

Anadolu'da garip bir çobandı,
Yoksulluk onun bağrında çıbandı.
Herşeye rağmen, namuslu biriydi,
Yalan söylemez, sözünün eriydi.
Alamanya için kağıdı geldi,
Yoksulluk yönünden, kefeni deldi.
O yayla havasına alışmıştı,
Lağımda fare gibi çalışmıştı...
Perişandı Osmanlı'nın torunu,
Köle olmuştu, eski kölelerine...
Bıyık gitti, kabak gibi kavlandı,
Alamancı bir karıyla evlendi.
Derken iki çocuk dünyaya geldi,
Çocuk Kilise'de vaftiz edildi...
Uzun zaman memlekete dönmedi,
Bir türlü vatan hasreti dinmedi.
Karıcığı evliliği duymuştu,
Çoktan yabancı bacağı deymişti...
Sılada ayrı boynuzlanıyordu,
Gurbette ayrı boynuzlanıyordu...
Billocan, Banker efendi olmuştu,
Memlekete Mercedes'le gelmişti.
Meydan veriyordu, at vermiyordu,
At veriyor, Mezhep genişliyordu...
Herkes ona acıyarak bakıyordu,
Çobansa, gözlerinden okuyordu...
Önce fakirdi ama, namusluydu...
Bu sefer zengin ama, boynuzluydu...
Avrupa üyesi böyle olmalı(!)
Ar-namus demeden suya çalmalı(!)
Güya yoksulluğa boyun eğmedi,
Ürküttüğü Kurbağa'yı deymedi...
Bu durum Mehmetler'e dokunuyor,
Türk'ün değerleri bir bir tükeniyor...
25.7.1980