Mutmain Şiiri - Ömer Yücekaya 2

insan bir resmi sevebilir mi
ben s e v d i m

ben senin en çok Mono Lisa’yı kıskandırırcasına
objektife tebessüm eden o küçük resmini sevdim
sevdikçe, akıttım içimdeki zehri
sevdikçe, zehri bal eyledim

belki bütün cazibemizle haram birer meyve
belki yasak bir ütopya
belki de havada çarpışan iki kurşunduk
ne zaman hüzzam bir şarkı gibi gülümseyen o küçük resmini gördüm
belkileri bir kenara bırakıp
bütün kalbimle aşka mutmain oldum

ki sen aşkın o puslu labirentlerinde
ne zaman yana yakıla bizi arasam
güç bela yaktığım her mumu rüzgarınla söndürür
s u s a r d ı n
bir sigarayı kül tablasında ezer gibi
habisleşmiş bir yarayı kör bıçakla deşer gibi
s u s a r d ı n

sonradan anladım
meğer saklayacak çok şeyi olan çok susuyormuş
çok susan, çok şey saklıyormuş

meğer hiç eşit değilmiş aşkın o paslı terazisi
herkes aynı sevmiyor
aynı özlemiyor
aynı beklemiyormuş
tıpkı ölüm gibi
aşklarda birbirine benzemiyormuş

sonradan anladım
bitti demekle aşk bitmiyormuş