Mutluysan Oda Mutlu Şiiri - Muammer Erkul

İnsan sadece kendi mutsuzluğunun farkında olmaya hazır.
Mutsuzluk tek kişilik bir kuyunun dibi gibi! ..
Mutsuzluk, çivileri çakılan sandık...
Ya içindesin veya dışında!
İnsan sadece kendi mutsuzluğunun farkında olmaya hazır;
“Ben çok mutsuzum...
Çok mutsuz olan; benim...”
Mutlu degilim, diyorsan o da mutlu degil...
Şu an belki o da aynı sözlerle sızlanmada birilerine.
“Beni mutsuz ediyor...”
Farkında mısınız, bakıs açımız hemen her zaman böyle;
İyi notları biz alıyoruz...
Zayıfları ögretmen veriyor!
Mutluyken biz mutluyuz, ama bizi mutsuz eden hep birileri! ..
Nasıl mantık?
Şimdi, evlilere bir sorum var:
Kendin mutlu olmak için mi evlendin onunla, yoksa; beraber mutlu olabilmeniz için mi?
Yani bundan şu çıkıyor:
“Mutsuzum” sızlanmalarında unutmaman gereken bir küçük not:
Mutluysan eşin de mutlu...Mutsuzsan o da mutsuz.
Onun seni mutlu edemiyor olması, senin de onu mutlu edemıyor olman
manasına gelmiyor mu? ..**Lütfen doğru düşünün...
Sorulardan rahatsız olmak kimseye çözüm getirmez. Fakat tersinden
sorabilirsen kendine; aynı soru, açılmaz zannedilen kilitlerin anahtari olabilir.
Onu mutlu edersem ben de mutlu olurum, öyle degil mi?
Bunun tek cevabi olmali bence:
“Yaşşasııın! ..”
Bazılarının ölçüsüyse; “Seni seviyorum... Seninle çok mutluyum...
Seninle beraber olmayi seviyorum...” gibi itiraflar.
Bunlar nasıl “olamaz” ki bir insanin hayatinda? .. Anlamıyorum.
Sabah apartmanın önünde servisin gelmesini bekliyoruz. Bileğindeki
yazıyı göstererek sordu:
“Baba, bunu sen mi yazdın? ..”
“Evvvett! ..”
Biraz silmeye, biraz kapatmaya çalışırken araba geldi. Gecenin yarisinda, o uyurken koluna yazdigim
“SENİ SEVİYORUM”u da götürdü okuluna...
Biliyorum o yazI akşama kadar silinmeyecek kolundan. Biliyorum en azından bir çocuk, bugün de seviliyor olmanın güveniyle mutlu olacak...