Mutlunun Uçurtması Şiiri - Bilge Atam

Komşunun çocuğu Mutlu;
Bir köşede ağlıyordu.
Sordum; yanıtlamadı.
Anladım ki! Uçurtma istiyordu! .
Dayanmadı yüreğim;
Yaptım uçurtmasını Mutlunun.
Hem de; sarı lacivert! .
Çünkü;
Fanatik bir fenerliydi doğuştan!
Mutlu; çok Mutlu oldu.
Aldı uçurtmasını,
Koşarak sokağa daldI.
Hafif bir meltem vardı,
Saldı uçurtmasını gökyüzüne,
Uçan, uçurtma değil;
Sanki Muylu’ydu.
Süzüldü uçurtma gökyüzünde
Gururlu ve özgürce.
Ama yaptı yapacağını rüzgâr;
Savurdu Mutlunun uçurtmasını
Bir sağa, bir sola.
Uçurtma değil; pervaneydi mübarek.
Döndü ha döndü ipin ucunda.
Ve sarmaş dolaş oldu, elektik tellerini görünce.
Üzüldü,
Gözyaşı döktü Mutlu,
Yıkılıp, kaybolan hayallerine! ...
12 MART 2008