Suzan arabasında düşünceleriyle hız sınırını aşmadan gidiyordu. Üç sene olmuştu eşini çocuklarını kaybedeli. Hayatta en son düşüneceği şey, yalnız kalmaktı. Ama yalnızdı işte..Birden gözünün önüne üç sene öncesi geldi. Hastaneden acele olarak gelmesi istenmişti. Birşey söylememişler yalnızca eşinin ve çocuklarının hastenede olduklarını, bir de trafik kazası geçirdiklerini öğrenmişti. Durumları hakkında bir bilgisi yoktu. Canından çok sevdikleri hastanedeydi. Gözlerinde ki yaşlarla acele hastaneye gitmiş ve aldığı haber onu yıkmıştı. Gözlerini açtığında hastane odasında bir yatakta yatıyordu. Eşi, çocukları olmayacaktı artık, yalnızdı.
Bir yandan arabayı sürüyor bir yandan da ağlıyordu. İşten çıktıktan sonra,
Bursa'da oturan, tek akrabası olan, ablasının yanına gitmeye karar vermişti.
Haftasonunu geçirmeyi, ablasıyla dertleşmeyi düşünüyordu. Gün geçtikçe yalnızlığı daha çok büyüyor üzülüyordu. Birden irkildiğini hissetti. Arkadan gelen araba Suzan'ı sollayıp, solunda ki uçuruma aldırmadan onu geçmişti.
-Hayret ne adamlar var. Ölümü göze alıp daracık yolda beni solluyor.
Neyse ki kırk dakika sonra ablasının evinde olacaktı. Yeğenlerini de öyle özlemişti ki... Çocuklarının yerine koymuştu onları. Birden ilerde bir toz bulutu
Tamamını Oku
Menekşe Hanım,
Hikâyeleriniz,gerçekten amatör işi denmeyecek kadar güzel.Hem hayal gücünüz,hem de kaleminiz
bu konuda çok başarılı,çok yetenekli.
Gönülden kutluyorum bu güzel hikâye için sizi.
Sevgi ve saygılarımla,
Ünal Beşkese
offf..müthiş tesadüfler...
ilginç ve hoş bir hikayeydi...mutlu sonla bitmesine sevindim...
kalemin yorulmasın bitanem..
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta