Mutluluk Verir Şiiri - Adem Ulutaş

Koşup oynaşırlar hoştur sesleri,
Çocuklar haneye mutluluk verir.
Onlar melek onlar gönül süsleri,
Dedeye nineye mutluluk verir.

Ne sırlar gizlidir bilinmez onda,
Cılız bir bedende can saklar canda,
Yansa ateşlerde kalmaz hüsranda,
Sevda divaneye mutluluk verir.

Zalimi tarife gerek yok gerek,
Yürür yola başı göğe değerek,
Her fırsatta seni sana överek,
Nefsin de eneye mutluluk verir.

Ata eyer koyar eşeğe semer,
Sular damladıkça aşınır  mermer,
Asalaklar vücuduna baş gömer,
Taze kan keneye mutluluk verir.

Toprak suya kanar erirken karlar,
Kolay olur emri ile tüm zorlar.
Yağan yağmur hafif esen rüzgarlar,
Başağa taneye mutluluk verir.

Dere kenarında uzar boyunca,
Kurutulup helal aşa koyunca,
Soframızda yolcu fakir doyunca,
Çorba da naneye mutluluk verir.

Kulların elinden görse de zarar,
Allah var gam yok der bilmez intizar.
Adem’in evdeşi kara gözlü yar,
Yaslanır sineye mutluluk verir.