Mutluluk ve Ben Şiiri - Eray Karaöz

Bir tepe yaratıyorum, yükseklerde
Ve dibine kendimi koyuyorum.
Ayağımda yırtık, eski botlar
Çamur var dizlerimde;
Fakat farklı bu kez, korkmuyorum
Çünkü öldü yıllar önce dağlar
Bir keresinde arkadaşım,
Mutluluk yoktur demişti.
Oysa okşamak mutlu etmişti
Islak ve uzun çimleri
Ve dirilmişti dağlar.
Ellerimi arkadan kavrayıp
Koyuluyorum yola
Adımlarım kaybolurken arkamda
Eğiliyor biraz başım,
Düşünüyorum.
Sahip olduklarımızı da
Adımlar gibi bırakmıyor muyuz,
Haince arkamızda;
Yoksa onlar mı terk eden,
Beğenmeyen bizi?
Zirve çok aşağıda diyorum kendime
O kadar alçalmak sağlıklı değil;
Ama neyim var ki geride,
Karalanmış birkaç kağıt ve
Tesellisi olmayan kayıplardan başka
Hayır!
Geri dönmektir sağlıklı olmayan
Yükseğe zıplamak için çömelmek,
Zirveye tırmanmak için alçalmak gerekir!
Bir yoldaşım olsaydı kolayca
Tırmanırdık birlikte fakat
Anlamı yok, yalnız olmayınca
Ulaşmanın zirveye.
Çünkü bir keresinde,
Bir arkadaşım bana
Mutluluk yok demişti.
Oysa dost olmaktı, kendinle mutluluk
İki kişinin yazdığı şiirin,
Ne anlamı olur ki?
Aşk zaten aslında
Sevmek değil midir,
Kendini sevgiliden önce?
Evet, aşk gururu okşamaktır
Ve şimdi,
Alnımdaki ter gururumu okşuyor!
Zirveye on beş metre kala
Gülüyorum sessizce...
Elma topluyor güneş,
Cılız ve biçimsiz bir ağaçtan
Taşlar yuvarlanırken yamaçtan.
Sonunda ellerim
Dokunuyor, zirvedeki kayaya;
Yavaşça uzatıyorum uçurumdan
Hâlsiz bacaklarımı.
Kitaplar dürüst değildi ve
Yalancıydı şairler,
Çünkü karşımda duran manzarada
Ne fokur fokur akan bir dere var
Ne de otlayan, vahşi keçiler.
Aşağı baktığımda gördüğüm
Yalnız kendi cemâlimdir,
Rüzgârın getirdiği polende
Bir ben kokarım!
Ve aynı zamanda uzanmaktayım
Başımda hasır bir şapkayla
Bulutların gölgesinde.
Hazırlanıyorum, biraz hoşnut olduktan sonra
Gördüğüm manzaradan
Kendimi bırakmak için kendime
Geri çekiliyorum ve çömeliyorum
Çünkü çömelmek gerekir,
Zıplamak için yükseğe
Yüksekten düşmek için de gerekir mi,
Bilmiyorum.
Fakat yapıyorum yine de
Yere doğru süzülürken aklıma geliyor
Ve gülüyorum sessizce.
Bir keresinde, arkadaşlarımdan biri
Mutluluk terk etti demişti bizi;
Oysa mutluluk yaratmaktı kendini
Aşağı tırmanmaktı,
Ölüme gülümsemekti mutluluk.
Kim söyledi size, değiştiğimizi?
Sevmeyeceğimizi ölümü asla,
Kimler fısıldadı kulaklarınıza?
Nasıl da unuttuk aşık olmanın
Herkesin yapabileceği kadar
Kolay olduğunu;
Sanırım dostlarım,
Son kez bunları düşlerken kavradım
Tüm sonların mutlu olduğunu...