Mutluluk Sofrası Şiiri - Kadir Tozlu

Sevgini ve Aşkını okadar bol israf etme,
Gün gelir “iflas” edersin.
Sana bir şey olmaz,
Belki sevenler kahrolur.
25/11/1971

Bir kız vardı evimizin karşısındaki konfeksiyoncu dükkanında 71 yılında. Rüyalarına bağlı kahinlik yeteneği görürdük onda. Çünkü sınavlara gideceğimiz günün gecesinde rüyasında sonucu görür ve gördüğü şekilde olurdu sonuç. Bu yalnızca biriydi. Bilmesi olanaksız olan özelimizi ilgilendiren olayları ertesi sabah bize anlatır ve şaşılacak şekilde doğru çıkardı.

Hatıra defterime yazdığı satırların altına yukarıdaki dörtlüğü yazmıştı sözünü ettiğim kız arkadaşım. O zamanlar buna bir kehanet gözüyle bakmamıştım. Ama yine de anlamlı ve öğütsel bir dörtlük gözüyle bakıyordum. “Sevgi iflası” o zamanlar düşündüğüm ve anladığım kavramların dışındaydı.

35 sene sonrasında bu sözün de kehanetinin ortaya çıktığını bilmiyordur tabi ki şimdi o hanım.

Son yıllarımda sanalda sevgi dağıtmayı, zaman zaman kendi mutsuzluğuma rağmen sevdiğim kişileri mutlu etmeyi ilke edinmiştim. Çok candan dostlar kazandım bu şekilde. Hatta bir de slogan oluşturdum;

Sevgi dağıtmaktan çekinmeyin,
Sevgi,
Dağıtmakla bitmez,
Azalmaz da…

Ama son zamanlarda iki değişik olay beni derinden yaralamaya başladı.

Birincisi çevremin giderek artan bir nefret çemberiyle çevrilmesi oldu.

Diğeri ise sevdiğim kişilerin kimisinin hatalı davranışlarım, kimisinin ise hatalı olmadığımı görsem de bazı davranışlarımı bahane ederek, kimisin ise hiçbir neden göstermeden benden uzaklaşmasıydı.

Benden uzaklaşanlar mesajlarımı ya hiç okumadan siliyor ya da okusa da yanıtlamıyor. Bazıları ise benim mesajlarıma yasak koymuş.

Bir zamanlar çok candan dostken, (kimisi için abi, kimisi için baba) , zor günlerimizde birbirimize destek olduğumuz, birbirimiz için şiirler yazdığımız bu kişilerin bir kısmının bende anlamsız bir şekilde nefret ettiğini de görüyorum.

Selamı sabahı kesmelerini anlıyorum ama bu nefret niye?

Şu an sevdiklerime eskisi kadar sevgi dağıtamıyorum. Aslında umutlarımı yitiriyorum da denebilir. Tam anlamıyla bir sevgi iflasına gidiyorum.

Ama bir şey var ki; hani şu nefret edenler…
O nefret edenler var ya, durumumu bildikçe mutlu oluyorlar…
Gözlerini kin ve nefret bürümüş bu insanların da bazan mutlu olmak hakları değil midir?
Onları mutlu edebiliyoruz artık

Zaten benim ilkem de sevgi ve mutluluk dağıtmak değil miydi?
Buyurun mutluluk fakirleri…
Mutluluk soframızda sizlere de yer var.

(17.08.2006)