Yıllar ne çabuk geçiyor. Daha dün bizler çocukken, şimdi kendi çocuklarımızı büyütüyoruz.
Kesinlikle hepimiz zor günlerden geldik bu yıllara. Herzaman acılar çoğunlukta olur yaşamda. Bazen yıldızlar gibi mutluluklar aralıklarla yağar üstümüze.. Ama sonradan gelen acılar, baskın çıkar hayatta. Mutluluk hep bir adım geride, yetişemez çekilen acılara.
Anlaşılmaz duygularla yoğuruluruz geçen zamanda. Severiz sevilmeyiz. Sevmeyiz seviliriz. Çocuklarımıza söz dinletemeyiz. Sevdiklerimizi kara topraklar alır bir daha göremeyiz. Yeri gelir işler bozulur bir lokma ekmeğe muhtaç oluruz. İşte böyle zamanlarda gerçek dostu ararız.
Eski zamanlardaydı dostluk deriz. Dostlarımızdan manevi desteği bile göremeyiz. Böyle günleri hep yaşadık eminim. Belki de dost dediğimiz sırtımızdan vurdu bizleri. Duygularımızla kimseye güvenmemeyi öğrendik.
Yaşanılan acıların yoğunluğu, bazı zaman kişiler de deprasyon yaratır. Peki deprasyonun belirtileri neler. Kendini mutsuz, ağlamaklı, kederli hissetme hali..Çoğu etkinliğe karşı ilgi ve zevk almada azalma. Diyet uygulanılmamasına karşın önemli derecede kilo kaybı ya da alma.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
