Mutluluk Saati Şiiri - İrfan Karapınar

Bahar rüzgârlarını neşeyle gönlümüze üfledik
Bir huzurun cümbüşüydü mavi,sarı,kırmızı
En zararsız hüzünleri uzaklara defettik
Donattık mutluluk bahçeleriyle bütün arzı

Canımda sefa nağmelerinin sükuneti var

Kelebek midir uçar başım üstünde keyifle
Ya şu arı efendinin vızıltısına ne demeli
Ah kokuları dağılır benliğime çiçeklerin
Şu pınara gitmeli,suyundan kana kana içmeli

Islak meranın koynunda eriyen bedenim var

Aslımı bulmuşum ben tabiat cennetinde
Şehir başka başka insanları yutacak
Bir derin,bir mavi,bir yeşil mırıltıda ben
Sererim serimi demlenirim,birazdan gün batacak

Gözlerimde doğanın şehvetli ışıltısı var

Kıyısında ruhumun bu ebedi sevdanın izi
Tebessümüm çıldırır akşamın şeffaf renginde
Bir ressam olur çizerim ruhumun kıvrımlarını
Sesimde yağmurun sesi,doğanın zerafeti özümde

Gecenin dinginliğinde müthiş bir seda var

Bir mutluluktur ki bedenden ruha yayılır
Fırçasında renklerin en asili yoğrulmuş
Kelimeler sonsuz sürecek besteleri sayıklar
Ağaçların şarkısında bambaşka bir hava

Tenimde rüya bir huzurun okşaması var

Haziran 2007