Mutluluk Oyunu Şiiri - Nurcan Bingöl

Bir oyun değil midir hayat?
İçinde oynadığımız kendi kurallarımızla yaşadığımız.
Neyi en kısa tutuyorsak hayatta hep o çeker bizleri...

Mutluluk oyunu oynuyoruz her birimiz
O kaçıyor biz ardında hep onu arıyoruz.
Tıpkı saklambaç gibi; sobeledik mi mutluluk oyunu başlıyor işte!
Nedense mutluluklar hep kısa sürer anlık yaşanır.
Zaten bundan değil midir adı mutluluk?

Uzun olsaydı yaşanan o tutkulu anlar, bitmeseydi sıkmaz mıydı bizi tüm duygular gibi; onu arar mıydık bu kadar içten koşar mıydık mutluluğun peşinden...? Koşar adım...

En çok neye özlem duyarsak o mutluluktur işte.
Yakaladık mı o duyguyu ayakları yerden kesen anlar başlar
Gittiğinde bizden en acı anlar içimizde patlar.
Yine arayış başlar bilinmeyene doğru.
Mutluluk nerededir, kimdedir, bilmeden ararız hep
Yakaladık mı da asla bitsin istemeyiz!
O çabuk gider avuçlarımızdan çünkü; mutluluk budur.
Bulduğumuz an da zaman geçsin istemeyiz...

Durduramayız, tutamayız ellerimizde. O bir vardır, bir yoktur. Hayatın gerçeği gibi; oyundur.
Mutluluk oyunu pozitif bakmaktır.
İşte o zaman mutlulukları kendin yaratırsın
Üzüldüğünde polyanacılık oynarsın
Kendi kendine mutluluğu yaşarsın içinde...

Mutluluğun anahtarı kendini sevmektir önce...
Herkes gider bir gün belki nefret eder senden ama; sen senden asla nefret etmemelisin kendini şımartmayı bilmelisin kendince.
Sana senden değerlisi yok bu hayatta herşey boş senden başka.
Bir sen varsın sen de, içindeki seni bilen herşeyiyle tanıyan ve seven.

Kendini seveni herkes sever, çünkü; kendiyle barışık olmayan başkasına ne varebilir ki acıdan başka...

Mutluluk her yerde görmesini bilene gökyüzünde ki kuşun kanadın da, denizin mavisinde, gecenin ayazında, güneşin doğuşunda, uykunun içinde, yemeğin kokusunda, annenin şevkatinde, bebenin gülümseyişinde, dostunla içtiğin kahvenin kokusunda, babanın şevkatli kollarında.
İstiyorsan görmek mutluluk senin içinde.

Arama başka yerde mutluluk oyunu sensin işte....!