Mutluluk Karanlıkta Görünmez.

Ses yere düştü, çığılık çığlığa
Kıvrandı.
Eğdiler başlarını susturalı
Hayatlarına.
Kelimelerden kan sızıyordu konuştukça.
Adam göründü uzaktan,uzaktan.
Kadın kendine tutuna tutuna doğruldu.
Yaklaştıkça anlaşıldı kim olduğu.
Sudaki aksi kararsızdı.
Gözbebeklerini koyacağı yeri bulamadı.
Gülümsedi korkakça.
Uzun uzun sustu akıllıca ama alçakça.
Yaralı bir bacak gibi yalan
Sürüklüyordu kendini.
Koltuğun arkasına doğru
Batıyordu güneş.
Adam göründü uzaktan
Ağır ağır,
Seçimler yaklaştıkça seçilebiliyordu.
Üzerindekileri çıkarmasına
Yardım edecekti kadın.
Bütün geç kalmışlıklar tuttu kolundan.
Adam duvar… kapı gece…zaman dünya
Bir bilmece kendini çözdürdü gizlice.
Adam kadına dedi ki,
en aptalı sen çıktın.
Kadın da gülümsedi,
bir ihtimal gösterdi hakkı saklı.
Her ihtimal kendi içinde yüzde yüz ederdi,
Kendi derdi…
Kendi Derdi.
Kadın; Büyük parçalarını seçti kırılanların,
Koydu torbasına,
dedi ki; aşk akıllıyı abdal, aptalı akıllı yapar.
artık Sen de beni seviyorsun.
Şimdi ne olacak bunun sonu
Akladık ve atladık.
Aşkı bulup kaybetmek en büyük aptallık.
Akılla ne yapsam vedalaşamadım.
Sana allahaısmarladık.
Işığı açınca.
Karanlık kayboldu.
Mutluluk karanlık göstermez,
kararlılık gösterir,
en iyi bunu biliyordu
saygı kapının kenarında
misafir aşkı yolcu ediyordu.
Eğdiler başlarını
Ayrılık teyemmüm ediyordu.