Mutluluk Dediğim Şiiri - Mesut Çiftci

Mutluluk dediğim uzak iklimlerin nazlı türküsü,
Sevinçler, uzak diyarlarda gezinen kuşların öyküsü.
Gardiyanı ben olan bir karanlığın içinde hapsolmuşum,
Herkes gül bahçelerinde açarken ben hep solmuşum.

Geceler bitmez bilmez bir müebbet mahkum uykusu,
Geceler ömrümün parmaklıkları, hayatın hain pususu.
Ziyan olmuş bir şiirde kırılan kurşun kalem olmuş gönlüm,
Var olmayan sevdalarda tükenmiş kan revan içinde ömrüm.

Acı ve çileden gayrısı yazılmamış yangın yeri yazgıma,
Beklemekten ve üzülmekten başkası kazınmamış alnıma
Yüreğimde hatıralar viran olmuş, terk edilmiş ve yıkılmışım,
Ellerimi uzatmışken hayallerime; mahvolmuşum ben, yanmışım.

Kan damlıyor kalemimden, kan damlıyor beyaz kağıda,
Ne yazsam olmuyor, dönmüyor gönlümün siyahı beyaza.
Hayat dediğim bir kaç damla gözyaşı, uykusuz bir kaç gece,
Mutluluk dediğim, demeye utandığım çözümü imkansız bilmece.