Mutluluk Şiiri - İbrahim Selim

Mutluluk.

Kim istemez mutluluğu?
Amma benden kopmuş,gitmiş.
Onu gezdim sokak sokak.
Birde baktım ömrüm bitmiş.

Düşünüyorum da ona.
Yoksa adres vermedim mi?
Gelip kapımı çaldı da.
Bir hoş geldin demedim mi?.

Ne kadar vefasız şeysin.
Hiç hatrımız yokmu yani.
Senden eser kalmadı hiç.
Çekip gittin böyle ani.

Bu kaçışın daim oldu.
Uğramazsın artık bize.
Ne mahalle,ne de sokak.
Uğramada caddemize.

Alıştık biz sensizliğe.
Tadın nedir,rengin nedir.
Yollarına bakmıyoruz.
Döneceğin bahanedir.

Komşu bakkal sorar bazen.
Mahalleye çıkmıyorsun.
Gelen giden varmı diye.
Hiç kimseyi sormuyor sun.

Cıvıl cıvıl bir insandın,
Konuş bari söyle nidem,
Baktı benden cevapta yok.
Eh söyledi bende gidem.

Dönüp bazen bakıyordu.
İsterdiki derdim bile.
Baktıkça da gidiyordu.
Ne diyim ki güle güle.

Hüzün çöktü odalara.
Yalnızlığım dört duvardı.
Bana kalan sadık dostum.
Bir yetmişlik rakım vardı.

Devirdikçe bardakları.
Unuturum sanıyordum.
Hayallerim paramparça.
Düşündükçe yanıyordum.

Beni soldurduğun gibi.
adın bile solsun senin.
Ayırdın ya sen ve beni.
İçin rahat olsun senin.

Mutluluk Mutluluk.

İ.Selim.