Mutluluk Şiiri - Çağdaş Durmaz

Üşüyen yüreğini ellerinde ısıtırsın da,
kıyamazsın ellere vermeye ellerini,
vakit gecedir düşler sokağında bir ıssızlıkta,
kaybolmuşluğunu ararsın ,bulamazsın...

Binalar birer birer yıkılır sanki üstüne,
enkazı altında kalmışsındır ruhunun,
kurtarıcını beklersin ama nafile...

Nafiledir insanın kendini yaralaması,
kendi yarasını kendisi sarması , nafile,
yalnızlık , cehennemin diğer adıdır...

İkiye bölünmüs bir ekmek huzurudur hayat,
kırıntılarında yaşam bulur insan,
mutluluk dost yüzünde gülümseyen aksindir,
dost sohbetinde dinlediğin bir masal,
bir çocuğun masumiyetinde ki hayaldir...

Sıra sana geldiğinde verebilmektir senden bekleneni,
bazense ardına bakmadan çekip gidebilmek,
uyuyakalmışlığın toplumuna ayak diremektir mutluluk,
benzememektir kimseye,
aslolanın kendin olmak olduğunu bilmektir...