Mutluluk Şiiri - Hafsa Zeynep Temiz

En güzel çağlarımı kaybediyorum belkide
Kederle umutsuzlukla korkuyla...
Meyveleri taze taze yemek varken bekliyorum öyle
Zaman geçmez sanıyorum

Aynaya bakıyorum iki can görüyorum.
Daha derin bakıyorum içimi hissediyorum yok oluşumda
Kalbim...Nasılda görememişim şimdiye kadar
Nasıl olmuş böyle paramparça anlayamadım
Kimler üzmüş kimlere üzülmüşüm
Kalanlarla yetinmeye çalışmışım
Görmemişim ki birşey kalmamış geride
Ruhum...öylesine bir dar ağacında ki
Bir sevdiğim çekiyor ayağımın altından saldalyeyi
Bir başka sevdiğim...
Öyle bir yangın ki tenim.
Kendim sunmuşum kibriti ellerine gel beni yak diye
O da bana verir sanmışım yangınını
Huzur...Ahh hayallerimde bile görmeye zorlandığım
Bir ara bulduğumu sandığım ama yanıldığım...
Bir huzur sandım ki bıraktım kendimi bulutlu gökyüzü hayalleri gibi...
Yokluk...Hiç yokluğunu bilmedim yokluğun.
Hep baş ucumda durdu hasta ziyaretçisi misali
Kimi zaman savurdu rüzgar mağdurluğunda kül gibi
Kimi zaman da ağladı yavrusuna hasret anne feryadıyla

Mutluluk...Bulmak için yıllardır yürüdüğüm zamanım...
Kollarında bir dakika kalabildiğim limanım
Ben bir deniz gezginiyim okyanus ortasında kalmış
Şimdi bekliyorum çaresizce belki bir umut.
Gün gelir de bulur diye beni mutluluk...