Mutluluk Şiiri - Abbas Paksoy

Yine efkârlandı, şu dertli baş’ım.
Doğmadan kırk olmuş, baksana yaşım.
Mutlu olmaktı, yalnızca tek düş’üm.
Niye bulamadım, seni mutluluk.

Seninle, yolda gittim, bilemedim.
Ben de eller gibi, hiç gülemedim.
Koca dünya da, seni bulamadım.
Gördüm seni, sakın kaçma, mutluluk.

Ben de, bu dünya’da, garip bir kul’um.
Yapma bana, bu kadar, kötü zulüm.
Baş’ıma gelmeden, yazılmış ölüm.
Benim de, yanıma gel, sen mutluluk.

Bütün acı’larımı sende, gördün.
Benden, geriye gidip, öte durdun.
Vardın gittin, zalim elleri, sardın.
Biraz da, bana gelmedin, mutluluk.

Çok heveslendim, seni tutamadım.
Kara bela’yı, baş’tan atamadım.
Bir gece olsun, senle yatamadım.
Ecel’le mi geleceksin, mutluluk.

Paksoy’umdan, böyle niye kaçarsın.
Ben zehir’i, sende bade, içersin.
Beni soldurup, sende gül açarsın.
Birazcıkta, ben açayım mutluluk