Mutluluk Şiiri - Ünal Karabulut

Kapıyı annesi açtı. Suratından düşen bin parçaydı.
Annesi ilgilenmedi, zaten işi başından aşkındı.
Kimseye selam vermeden hızla odasına koştu.
Tedirgin bir hali vardı.Bir şey arıyordu, ne kaybetmişti acaba
Odasında bir gürültü koptu.
Bir süre devam etti sesler, sanki birşeylere kızmış,
hırsını odasından çıkartıyordu.
Bir süre sonra gürültü ölüm sessizliğine bıraktı yerini.
Babaannesi dayanamadı ve kapıyı çaldı.
Ses yok.
Tekrar çaldı.
Ses yok.
Kızım girebilirmiyim diye seslendi.
Ses yok.
Usulca içeri girdi yaşlı kadın.Yatağın üzerine uzanmış öylece yatıyordu.
Yaşlı kadın odayı şöyle bir süzerek ne oldu burda dedi kendi kendine.
Yanına yaklaştı, saçlarını okşadı, bu odanın hali ne, neyin var diye sordu.
kız, babaannesine baktı yaşlı gözlerle ve sarıldı, hıçkırarak ağlıyordu.
Ne oldu, neyini kaybettin diye yineledi sorusunu yaşlı kadın.
Bilmiyorum babanne dedi hıçkırarak.
Ne aradığını mı bilmiyorsun diye sordu babaannesi.
Hayır ne aradığımı biliorum ama nerde kaybettiğimi bilmiyorum dedi
Ve nefes bile almadan sıraladı cümlelerini.
Arabam değil,dolabımda yok.çekmecelerime baktım.
bir sürü para harcıyarak aldığım elbiselerim değil.
Defterim,kitabım, müzik kasetlerim,
hatta gece sarılıp uyuduğum ayıcığım bile değil!
Mutluluğumu kaybettim babaanne nerde bulabilirim?
Babaannesi tebessüm etti ve yaşlı gözlerini sildi,
kızım dedi mutluluk;
Bir çocuğun gözleriyle bakıp, bir ihtiyar gibi yorumlamaktır hayatı.