Mutluluk Şiiri - Ruhan Karaelmas

Uyanınca düşler, bir anda bitermiş.
Yaşadığım yer, hayaller ülkesiymiş.
Oysa bütün hayaller, boşa gidermiş.
Benim mutlulukları gerçek değilmiş.

Tıpkı madalyonun, öbür yüzü gibi.
Kötü insanın, sahte gülüşü gibi.
Esip de geçen, tatlı bir rüzgar gibi.
Uykudan uyanıp, biten rüya gibi.

Sabreden derviş, muradına erermiş.
Mutlu olmak için, sabretmeye değermiş.
Acıyı bilen, mutluluğu istermiş.
Acıyı bilmeyen, mutluluğu bilmezmiş.

Boş olan bir kalp, elbet bir gün severmiş.
Seven kalp, hayal ülkesine girermiş.
Acıyı unutup düşlerde gezermiş.
Sonunda anlar, bu mutluluk sahteymiş.

Tıpkı çölde görülen, bir serap gibi.
Masallarda yaşaya, periler gibi.
Hala var olan, sönmemiş umut gibi.
Aslında sevmektir, mutluluğun yeri.

Sevdiğim kişi, meğer bana hayalmiş.
Gökteki parlak yıldızlardan biriymiş.
Oysaki onu herkes çok, çok severmiş.
O tüm sevenlerin, hayallerindeymiş.

Ben kendimi, boş umutlara kaptırdım.
Onu yaralı yüreğimde sakladım.
Belki yenik düşen, bu kalbime inandım.
O beni hiç sevemez, artık anladım.

Sanki ben, gerçek mutluluğu bulmuştum.
Belki kuş olup, kanatlanıp uçmuştum.
Onu izlerken, gerçeği unutmuştum.
Çünkü o an, mutluluktan kör olmuştum.

Bana sen ona, ulaşamazsın dediler.
Onu hemen unutmamı istediler.
Hayallerimi yıkıp, acı verdiler.
Ama onu, kalbimden silemediler.

O beni hiç sevmez, hatta fark etmezmiş.
Hayaller ve düşler, hiç gerçekleşmezmiş.
Güzel şeyler, bir anda sona erermiş.
Mutluluk dedikleri, kısa sürermiş.

Çiğ tanesinin, yere düşmesi kadar.
Bir kuşun, kanatlanıp uçması kadar.
Dalından kopan çiçeğin, ömrü kadar.
Mutluluk dedikleri, işte bu kadar.

Acı çeken insan, tecrübe edinir.
Hayatı, yaşamı, sevmeyi öğrenir.
Mutluluğun sevgi olduğunu bilir.
Mutlulukta kazanmak, pes etmemektir.

Bil ki ben senden, umudumu kesemem.
Sana ulaşmak üzereyken, pes edemem.
İnan ki seni, şu kalbimden silemem.
Ben seni sevmekten, asla vazgeçemem.

Kim ne demiş, beni hiç ilgilendirmez.
Seven kalp, asla umudunu yitirmez.
Ama sevgi gerçek midir, bilinmez.
Çünkü bu alın yazısıdır, silinmez.