Mutluluk Şiiri - Kerim Taş

Hani bazan düşünürsün ya,
Bütün ruhuna zift gibi fikirler yapışır...
Sonra birden
Herşey kaybolup kaçar senden,
Uzak bir yerlere devrilircesine...
Ve bir mahsen karanlığı kaplar ruhunu
Dehşet verici bir ıslaklık
İnsan olmaktan çıkıp
Dipsiz bir kuyuya düşmüş gibi olursun...

Meyhanelerde tek başına kalırsın,
Titreyen parmağın masada şekiller çizer
Ve başın,
Parmağının çizdiklerini daha yakından,
Daha yakından görmek ister gibi
Düşer, biraz daha masaya doğru düşer...
İri ter taneleri parlar alnında
Ve göz çukurlarının etrafı
Kırışıklarla dolar...
Ama sen hissedemezsin
Görsen kendini o an aynada
Ancak kendinden nefret edersin! ..

Güya,
Mutluluğu arıyor
Bir an önce ona kavuşmak istiyorsun...
Mutluluk nedir, biliyor musun? ..

Ormanda mantar arar gibi,
El yordamıyla
İki büklüm sürünerek aramalı mutluluğu...
Ve birgün bulduğunda
Yalnızlığın zehrinden bıkmışken
Aşkın ıstırabına yakalanırsın
İşte o zaman belki de
Onca yürüdüğün yoldan sonra
Yine başladığın noktaya varırsın! ...

(12.04.2004/İzmit)