Mutluluk Şiiri - Halil Aksoy

Oynuyordu bir çocuk gölgede,
Elinde oyuncağı, güle güle.
Mutluluk saçıyordu etrafa.
Ağaç ona dal uzatıyordu,
Engel oluyordu kızgın güneşe.
Gökten gelen bir ala karga,
Oyuncağını kaptı birden,
Dedi gülme;
Çocuk ağlamaya başladı birden.
Aldı oyuncağını yükseldi göğe,
Çocuk kala kaldı gölgede.
Ala karga sevindi.
Mutluluk artık benim dedi.
Süzüldü bir daha indi.
Oyuncağı bütün kuşlar çok beğendi.
Artık hep bununla oynarım dedi bülbül.
İnsanlar dikmiyor artık, ne bir ağaç, ne bir gül.
Sincap söze karıştı.
Mutluluk sizden daha çok lazım bize.
Bir baksanıza çevrenize.
Benzeyen var mı meşe, palamut, cevize.
Oyuncak olursa bizde, oynarız neşe içinde.
Derken oyuncak düştü birden yere,
Ala karga tutamamıştı onu iyice.
Hızlıca geldi bir ceylan kapıverdi gizlice.
Koştu koştu dağlar aştı.
Mutluluk artık onundu.
Derdini oyuncağa açtı.
Şen şakraktı buralar önceden,
Hepimiz doyasıya koşar oynardık.
Bu çayırlarda.
Kimse kalmadı herkes kaçtı.
İnsanlar çayırları sürüp tarla açtı.
Zehirli ilaçlarını hep etrafa saçtı.
Derken rüzgar çıktı, uçuverdi oyuncağı.
Oyuncak havalandı.
Rüzgar mutluluk benim diye dolandı.
Nefes alamıyorum fabrika bacalarından.
Öksürüyorum duman üflüyorum durmadan.
Karanlıklar içinde esiyorum,
Önümü göremiyorum dumandan.
Nefesi kesildi birden.
Oyuncak suya düştü aniden.
Balıklar toplandı etrafına.
Bakmaya başladılar alttan, üstten, tepeden.
Onu görünce sevinmişlerdi hepsi birden.
Mutluluk yoktu oralarda,
Mutluluğu duymuşlardı, nineden, dededen.
Çok çekmişlerdi, insan denen nesneden.
Tutsak ediyordu hepsini birden,
Sinsi bir düşmanları vardı, ağ denen.
İşte yeniden eğlenirken,
Bir şey sarmıştı hepsini aniden.
Çekiyordu bir el onları tepeden tepeden.
O insandı bunların nefesini kesen.
Derken adam aldı oyuncağı, çıkardı içlerinden.
Ağlayan çocuğa verdi yeniden.