Mutluluğun Umutsuzluğunu Yaşamak...

Ahh! Bunca aydınlık pırıl pırıl bir bahar varken
Güneşteki lekeleri görmem niye?
Kimselere borcum yokken
Yaşamdan bu kadar alacaklı olmam niye?
Güzelim neşeli oyun havalarıyla gezinmek varken
Hep hüzünlü şarkılarla kol kola olmam niye?
İçim hep kıpır kıpır sevgiyle yanarken
Yüzümdeki bu kasvet niye?
Sevgi yok mu artık
Yoksa sevilecek insan mı kalmadı?
Herkes mutlu ve aşıksa
Benim gönül sokaklarım bomboş niye?
Ben yaşlıyım ama ihtiyar değilim diye bağırırken
Gencecik filizlerin ihtiyarladık demesi niye?
Bu hayatta her şey bittimi artık
Yoksa ben mi farklı kıyıda kaldım...
Yok mu beni o kıyıya çağıran
Peki nerden kalkıyor otobüs sizin mahalleye?
Bende gelmek istiyorum mutlu insanların olduğu yere
Yeter ki yerini söyleyin
Param yetmezse yürüyerek gelmeye de razıyım...
Yeter ki bir umut olsun...

5 Mart 2006