Önce yüreğim yarıldı
Dipsiz bir yalnızlıkta kayboldu düşler
Peygamber çiçekleriyle örtüm toprağı
Ölüm telkini okunurken ilişti kulağıma ezan sesi
Öldükten sonra düştüm anne rahmine
Geleceğin acılarına kehanetlendim
Biliyordum yarını
Bugünden sıçrayan geleceği seyrediyordu düşünceler
Dilimdeki hiçbir sözün anlamı yoktu artık
Kafamın içini deştim
Tükenmeyen düşüncelerin kozmik odası gibi beynim
Aklım çıktı korkudan
Yalandı bildiklerimiz
Bitti sandığımız her şeyin en başındayız aslında
Biten nefeslerin çürük tomurcukları arasında avunuyoruz sadece
Gözler ne çok yalancı renkleri boyamış yüreğimize
Hani seviyoruz ya…
Hani mutluyuz ya…
Yalan!
Aslında ceset yığınları arasında yaşatmışız aşkı
Kutsallığımıza koyduğumuz her şeyin bir ucunda menfaat var
Güzel ruhun çirkin bedeninden kaçarken,
Güzel ve yakışıklı cesetlerin ruhsuzluğuna sunmuşuz aşkı
Yazık…
Gözlerimi kestim dünyadan
Bedenimden ruhumu çıkardığımda yeniden doğdum
Ruhumu dünyayla topladığımda yalnızlığımı buldum
Tüm hesaplarda eksik çıkandım
Tek bakışta aşkın yanılsamasına kandım
Mutluluğun otopsisinde bir tek gerçeği anladım
Aşk; Cesetleşen isterik bir şehvet olmamalıydı
Ekim 11
Orhan AteşKayıt Tarihi : 29.11.2011 15:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
böyle güzel eserleri
bizlere sunduğun için
doyulmaz bir paylaşım
yürekten alkışlıyorum
sen sevgili kardeşimi kutlarım
başarılarınızın devamını dilerim
Kutluyorum sayın Orhan Ateş
TÜM YORUMLAR (9)