Mutluluğun Formülü Şiiri - Erva Bilican

İşte tam orada! Mutluluğu arıyor,
Kendi için de değil. Seveni için.
Önüne gelen herkese hep soruyor,
Sevdiği kadarv sevilebilmek için.

Acı olan gerçeğini hiç bilmeden,
Sonunu düşünmeden ona koşuyor.
O kim diye sorgulamadan. Bilmeden,
Mutluluğun bir formulünü arıyor.

Aslında çok uzak aradığı şeyden,
Uzunca yaşamak kadar uzak hem de.
Sorarsan eğer korkmam der hiç ölümden,
‘’Mutlu sonları sevmem.’’ Der gibi hem de.

Mutluluğun bir formulünü arıyor,
Mutluluğun ta kendisi önündeyken.
Sevdiğini kırmamaya çalışıyor,
‘’Ben mutlu sonları hiç sevmem.’’ Diyorken.

Buldu mutluluğun formulünü şimdi,
Anladı asıl mutluluğu severken.
Belki adı bile anılmıyor şimdi,
Çünkü gitmeyi yeğledi çok severken.

Buldu mutluluğun formulünü şimdi,
Ama açıklayamaz, konuşamazdı.
Sırtından da iki kurşun yedi,
Ve o kurşunlardan gözyaşları sızdı.

Çünkü o kurşun ihanetti kendine,
Hem de en acısı, sevdiklerindendi.
Mutluluğun formulü varmış o da ne?
O toprağın altında yatıyor şimdi.