Mutluluğun Çocuksu Yanı Şiiri - Gülsüm Ünal

Hayli zamandır kabul görmüş bir kimsesizlikle yazıyorum bu satırları.
Heybemde olabildiğince can kırıklıkları var, şekeri çamura düşmüş bir çocuk masumluğunda yaşıyorum.
Artık her gülüşte bir hüzün,
Her merhaba, saklı bir elveda olduğunu anlayabiliyorum artık.
Hiç kimse kendi değil bunu da biliyorum.
Astığım astık bir delikanlının, bir uzun saçlı için farklılaştığı gibi şekeri çamura düşmüş bir çocuğun hüznündeyim,
Yığın kalabalıklar arasından soyutlamaya çalışıyorum kendimi.
Aslında asıl hüznü bile yaşayamıyorum.
Şimdi hüzünler bile sahte artık.
O yüzden degil midir
Her kişide ki çocukluk özlemi?
Nerede o şekerin mutluluğu,
Nerede şimdiki mutluluklar...
Ben artık o çocuksu halime dönüyorum.
Şekerimi çamurdan alıp yiye yiye evimin yolunu tutacağım.
Demem o ki;
Çamurlu da olsa ben bu hayatta mutluluğun çocuksu yanı olacağım...