Mutluluğa Veda Şiiri - Burak Güven

Ben bencilliği öğrenemedim bu hayatta,
Kendi için yaşamalı insan, derler
Ben bunu bilmiyorum,
Bilmemenin değil,
Öğrenmemenin ayıp olduğunu da derler,
Öğrenir miyim?
Onu da bilmiyorum.

Şimdi diyeceksin ki,
Sen ne biliyorsun?
Ben ne bildiğimi dahi bilmiyorum
Bir derin meçhulum,
Sevgiyi sezmiyor, aşkı görmüyorum
Tut elimden kaldır beni diyorsun,
Karanlıklardayım ışık ol, diyorsun
Beni sev, diyorsun
Beni gör, diyorsun
Ne acı!
Ben Mecnun misali çöllerde aşkı ararken kör oldum,
Seni göremiyorum.

Şu dağların sonu ova,
Her Martın sonu bahar, diyorsun
En koyu karanlıkların sonu en güçlü aydınlık,
Her zorluğun sonu mutluluk, diyorsun
Bu günlerde geçer, diyorsun
Ben zalim cellatlar misali,
Aşkımın karşısındaki her engeli boğarken
Sağır olmuşum,
Sen desen de, duymuyorum.

Kim derdi ki bir gün
Aşk aradığım o zalim çöller
Bana yuva olacak,
Cefadan akan elem dolu gözyaşlarım
Bana yoldaş olacak?
İşte kapımda mutluluk,
İşte sevda, işte aşk!
Ben, kapıma kör kilit vurmuşum,
istesem de açamıyorum.

Sevemiyorum birtanem!
Seni sevemiyorum...
Fakat istemiyorum senin,
Ve kalbindeki sevda çiçeğinin solmasını,
Bu nedenle kaçıyorum
Her zamanki gibi kaybediyorum,
Tükeniyorum..
Şimdi gidiyorsam, sen de kaybetme diye gidiyorum.

Gözlerinden öpüyorum...