‘Mutlu Son’ Yoktur Şiiri - Ahmet Can Akyol

Unutulmuş bir yabancıyım buralarda
Sen sen ol mülteci yanıma vurma Asya
Konuşamam artık o katmerli hüzünlerden
Haritaların bile bilmediği yerlerdenim
Kaydım silineli çok oldu gönüllerden

Yanlış adreslerde bir başıma zorluktum
Kaçıp durdukça o aşklar için beddua oldum
Ben yoktum belki siluetimle dünden çoktum
Aç biilaç günlere çattım / yağmalandım / ağladım
Şimdi üzdüğüm kadınlar için günahkarım

İstedim ki istilası kolay harabelerde
Ruhumu şehvetli kılıçlardan koruyayım
O şehirlerin gözyaşları bendim aslında
Ki dalgınlığımı dökerken sarı boyalı evlere
Saksı çiçekleri solardı pencerelerde

Kapıların ardına sığınan korkularımla
Çırılçıplak yüzleşmek istedim sokaklarda
Üstüme şerler bulaştı / üstüme iblisler
Belki ışıklı düşler uçuracaktım yanına
Gölgeme düşen umutlar kırılmasaydı eğer

Hala koyu bir karanlığım uykusuz odalarda
Aklımı zorladım / acı çektim / zehir içtim
Çoktandır iki elim iki yakamda durur
O tenha yıldızlara daha yakın olmak için
İçimde binlerce uçurtmanın renkleri vurulur

Parmak izlerimi kazıdım cümle tetiklerden
Katlimden muafım ve bütün cinayetlerden
Peki neden her yerde mezarım bulunur
Söylemesi zor biliyorum inanması fazla zor ama
O maktullerin hepsi uzaktan yakınım olur

Ey debdebeli yaşam hoyrat maceram artık durul
Hatalarımın akranıydım suçlarımın olgun yaşı
Oysa şiirler kadar önemsizdi varoluşum
Gecikmiş ve utangaç bir şefkattim oğluma
En son babamın sesinden de kovuldum

Şimdi bu zamanda / yani bağrımın hazanında
Gazel döker yorgunluğum rüzgar kurutur
Derken geçer yıllar her film kopmuş olur
Bildik bir hikayenin tekrarıdır bu Asya
‘M u t l u s o n’ yoktur hayatta