Mutlu olmak dediğin Şiiri - Refik Yeşil

‘’çoğumuzun çocukluğu saklıdır tebeşir uçlarında
ara ara da olsa yansır çizdiğimiz resimlerden
kara tahtalar nelerine şahit,
elde avuçta kalan solan renkleri
kurduğumuz düşlerin silik halleri işte.’’

vagon içinde korkuluklara tutunmuş bir el,
öbür elin hareketlerine konar gülücükleri,
konar gibi konuşur tuşlar
bir yanın ayrılmış bedeninden
diğer yanın bakar yüzüne
sessizliğin çalar saati eksiktir belki de.

tuşlara inat,
toplanır çocukluğumun oyuncakları:
halı kenarında gidip gelen minik arabam
motorunun sesi dökülür dudaklarımdan
dünyaya açılan ilk seslenişimdi işte!
bir de sen getir oyuncaklarını çocuk
dün – bugün harmanlansın salıncaklarda
mutlu olmak dediğin çocuk gözlerden yansır.

bugün, büyüttüğüm çocukluğum vurulur iklimlerinde
en üzüldüğüm anlarda donan oyuncaklarım gibi
böylesi havalarda gökyüzünü daha çok severim
sonra da olanı severim yoksullukta
kalem tutuşlarımda daha sıkı birleşir üç parmağım.

kara tahtalar var ya, anlatır aslında her şeyi
başım, gözüm, elim; harf olur dökülürüm
bir tarih, bir Türkçe
bazen de rakam; en güzelinde matematik olurum.

düşünceler vurulursa vurulsun der gibi
İçlerimizden çıkan cenazelerin bile farkında değiliz
böyle zamanlarda kurşuni kokar hava,
kurşuni rengi biliriz, bu yüzden kaçar bulutlar
bir kadının hıçkırıklarından korkacak kadar üstelik
dünya hali işte, bakar kenar köşesinden hayat,
ardınızda bıraktığınız resimlere bir de siz bakın…

turuncu renk portakala dönüştüğünde
ya da oynadığını sanırken çocuklar
küçücük kalabilseydim de
tutabilseydi dokuz yaşım hep ellerimden.
dedim ya ekranlara düşmüş oyunlar.

Aralık, 2017