Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu okuduğum kırkıncısı. Kırkına birden, kırk bir kere maaşallah.İçtikce içesi geliyor insanın. Hepsi için gönlüne sağlık.
1.si...Buna düz yazı demişsin ama...düpedüz Serbest Şiir...hakkını yeme...
2.si...Ben de aynı duyguları yıllardır yaşıyorum...taşıyorum...Zaten okuyan bilir...görür yazdıklarımı...Ve de aynen O mutlu olsun...O iyi olsun...O güzel olsun...Hani var ya o şarkı...Hicaz...
'Şimdi bir emelim var, sevişen sevdalılar...
Tanrım onları etsin birarada bahtiyar...
Hayalini anayım, onunla avunayım...
Ben mihnetle yanayım...O tek bahtiyar olsun...'
Aynen öyle...Nesrin Hanım...aynen öyle...Ben de damdan düştüğüme göre sizi en iyi ben anlarım...
Atakan
Gülün bir kez daha soldu sevgili,
bu kez bir mevsimlikmiş açışı....
Şimdi dolunayın ışığı sarsın seni..
**************
''Elimi beş yerinden, dağladı beş parmağın,
Kalbimde de yanmadık, bir yer bırakmadan git.
Göçtüğünü bir yarın, çöktüğünü bir dağın,
Görmek istemiyorsan, arkana bakmadan git...''
Demek geldi içimden.
Kutlarım efendim.
Sevgiler, saygılar.
Mehmet Nacar
Aşkı tanımam ben ama eğer varsa derdim hep böyle olmalı.İnsan sevdiği mutluysa mutlu olmalı; kendi bedbaht olsa da...
teşekkür ederim bu gönül duruluğunuz için...
saygı ve sevgilerle...
Sadee
Gülün bir kez daha soldu sevgili,
bu kez bir mevsimlikmiş açışı....
Şimdi dolunayın ışığı sarsın seni..
Tebrikler....
Sevgiler.....
hiç üşenmemişsin..
valla ben yazmaya üşenirdim :) ama ....
üşenmedim ! :)
tbr
Giden gider,kal demek anlamsız bence ve şiir çok asil yolculamış sevgiliyi :)) Kalemine sağlık sevgili Nesrin...
Sizi tebrik ediyorum; gidenlerin ardından beddua edenlere inat çok güzel seslenmişsiniz sevgiliye...
Güzel şiir...güzel kalem...Tebriklerimle...
Selamlar
Şiir eken biri, ektiği şiirden, kim ne alır bilemez, kısıtlayamaz da.
Biri coşkusuna karışır, biri hüznünden alır yazdıklarının.
Kimi de beğenmez...Her okuyanın hissettiğidir şiir.
.
Tümüyle katılıyorum.. Şiir şairin kasdettiği değil okuyucunun hissettiğidir..
Kutlarım Nesrinciğim
Geldim geleli okuyorum bu yazıyı...
Ve hayatımın ne ilgin hüzünlerinden birini yaşıyorum...
Yoksa siz Turkuaz'ı tanıyor musunuz?..
Onun dediklerinin aynısını yazmışsınız buraya!..
Turkuaaaaaaaaazzzzzzzzzz!..
Buralarda mısın? Beni mi izliyorsun???
:(((((
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta