Mutlu musun Sen? Şiiri - Hakan Baş

Giderken ben senden, başım dik yüzüm gülüyordu.
Islak kilit taşlar arasına sıkışmış bir mutluluğu arıyordum.
Sen ise sivri parlak pabuçlarınla, darbe üstüne darbe indiriyordun.
Bir ağıt sesi yükselirken karşıki dağı sis bürümüş yamacından,
Bulutlar bütün iştahıyla indirir ne var ne yoksa üzerime.
Islanır baştan aşağı yorgun bedenim, üşür kendi haline,
Sende kalan bir kaç şiir ve adına yazılmış bir akrostiş den başka nem kaldı ki?
Sen bütün her şeyimi çalan bir hırsızdan farksız ne yapmadın ki?
Benim servetimdi yüreğimde taşıdığım sevdi,
Yerlere aldığın, ayaklar altında çiğnediğin onurumdu tek gerçeğim.
Sende kaldı bütün iştahlı yürüyüşlerin,
Sende kaldı en temiz saf gülüşlerim.
Şimdi sıska bir yürekle ne yapılır ki?
Nasıl direnirim elde avuçta bir şey yokken hayata?
Bana gitmekten başka ne sundun önüme?
Her şeyi bahane eden o kibirin otursun yüreğine.
Taş gibi otursun, kalkmasın o alçak yüreğine.

Bana bütün acı sözleri tattıran o dilin kurutsun tadımı,
Ve öpmeye kıyamadığım pembe dudakların tükürsün adımı.
Yine o alçak topukların çiğnesin kilit taşlara sıkışmış umutlarımı.
Giderken ben bir daha dönmemecesine gittim.
Severken ben ölürcesine sevdim.
Hayatım hayatın arasında mekik dokuyan bir bebektim.
Seni yüreğimde yakarcasına kül ettim.
Her şeyimi çalan sen;
Beni bu dünyada öksüz koyan sen,
Gittin ellere yar diye sarılan sen,
Kilit taşlara sıkışmış umutlarıma bir topuk atan yine sen,
Varlığını varlığına adamış bir adamı kaybettin.
Şimdi soruyorum;
MUTLU MUSUN SEN…?