Mutlu Mavi Şiiri - Barbaros Tosun

Ahşap bir masa üstünde bıraktım çocukluğumu.
Beton sınırların arasında kaldı sevgiler.
Gerçi yaz günü neydi bu serinlik tenimde?
Sonu olmayacak sıtmayı haber verdi rüzgarlar,
Bak gör işte beni, bir eksiğim hep sensiz.
Bir diğer yarımı bıraktım ikimizin arasında.

Siyah gözlüklerinin arkasına saklandı hayallerim.
Hiç bitmeyecek gibi yeniden başladı çarpıntılar.
Boğulmak zor zanaat gerçi öğrettin bunu acıyla.
Bir ada içinde ıssız kaldım, koca umman içinde
İnsan yığını her taraf ama ben yapayalnız kimsesiz.
Sen varken bütün dünya yanımdaymış sanki,
Sen yokken merihte bîçare kalmış benliğim.

Duymuyorsun, Görmüyorsun haykırışımı, neden?
Belki sus pus kalmış ciğerlerim,
Belki çığlık çığlığa nefeslerim
Kalemimle solmasına müsaade ettn güzelim sevgimin
Ne kadar çok direttiysem,
O kadar feragat ettim kendimden.

Ve sen güzel gözlere, acımasız fikirlere sahip kadın,
Mutlu mavilikler kovalasın peşini,
Papatyalar okşasın, dokunmaya kıyamadığım tenini,
Yumuşak esintiler havalandırsın, ipeklerin kıskandığı saçlarını,
Bakmaya doyamadığım gözlerine,
Bakmaya servetler verilsin.
Hayallerinin gerçekleşeceğini, bülbüller müjdelesin.
Ve mutlu mavilikler dolsun odanın her yanına,
Sen onları sev ki onlar da seni sevsin.